Кога болеста беше ритуал, а не политика

Детството со сипаници

Порано болестите не беа страшило. Мали сипаници, овчи сипаници, заушки – тоа беше дел од детството. Наместо паника, имаше логика: подобро да се прележи млад, отколку стар. Се собираа деца по куќи, преспиваа едни кај други за намерно да се заразат. И тоа не беше бунт против лекарите – тоа беше со одобрување од педијатрите.

Дури и младите девојки пред мажење, свесни за ризикот во бременост, намерно „пресипуваа“ со нас, за да го минат навреме. И сите ја поминаа таа фаза. Во моето маало, во моето училиште, во мојата генерација – ниту еден со тешки последици, ниту еден изгубен живот.

Генерацијата што преживеа

Некој денес ќе каже: „Не било така, имало смртност, имало компликации.“ Можеби така стои во статистиките. Но моите очи видоа друго. Јас си ја знам генерацијата. Сите живи, сите здрави, со поколенија. Човештвото не изумре – и без вакцини.

Моето бреме

А јас? Јас сум вакциниран. Денес имам над шеесет години и пијам по седум таблети на ден. Гледам како заминуваат луѓе од рак, дијабет, срцеви удари. Гледам како некои мои невакцинирани врсници живеат лесно, со помалку болести, и ми доаѓа да заплачам. Се прашувам зошто мене животот ми ја стави оваа тежина.

Не е завист од злоба – туку завист од болка. Болка што вакцините не донесоа таа идилија што ја ветија. Особено за време на корона, кога видовме дека „сигурноста“ може да се претвори во катастрофа од страв, поделби и недоверба.

Изгубената човечност

Не велам дека вакцините се бескорисни. Не велам ни дека се виновни за сите болести. Но велам едно: некогаш болестите беа дел од животот и од растењето, а денес се претворија во политика и бизнис.

Моето срце го памети времето кога со сипаници се растеше, а не се делеше. И затоа, додека бројките и извештаите раскажуваат едно, јас останувам со својата болка, својата вистина и едно едноставно чувство – некаде таму, помеѓу науката и маркетингот, се изгуби човечноста.