Владо и Дончо пред гранапче на Аљаска, шо муабет истераа? 

Седнаа Трамп и Путин во Анкориџ, Аљаска, на 15 август 2025, да се разберат околу војната во Украина. Хотелот „Хилтон“, среде градот опкружен со планини и море, беше центар на збиднувањата. Разговорите траеја три часа, со многу зборови за прекин на огнот и територијални компромиси. Трамп туркаше идеја за „размена на земја“ за да се смири ситуацијата, ама Путин не попушташе – сака Донбас под руска капа и Украина надвор од НАТО. Зеленски, кој не доби покана, оддалеку беснееше, фрлајќи го украинскиот устав на маса преку Твитер, велејќи дека ни сантиметар нема да отстапи.

На прес-конференцијата, Трамп беше класичен – гласен, со раце што сечат воздух. „Ќе ги ставам Путин и Зеленски во една соба, па нека се разберат! Аљаска е совршена, блиску до Русија, ама на наше тло“, рече, па фрли сенка на Москва, велејќи дека е „мрсно место, полно графити“. Руските новинари се згледаа, ама Путин остана ладен. Со насмевка, преку преведувач, рече: „Русија сака мир, ама Украина мора да го пушти Донбас и да заборави на НАТО. Аљаска? Интересен избор, некогаш беше наша.“ Дури намигна, алудирајќи на старата руска Аљаска. Неговиот советник, Јуриј Ушаков, додаде: „Ова е само почеток. Следната средба е во Москва. Аљаска е симболична – блиску сме, ама далеку од бојното поле.“

Имаше и моменти што ја разбија тензијата. Трамп, среде сериозна дискусија, почна да раскажува за лов на лос во Аљаска, па новинарите се кикотеа, додека руската делегација остана збунета. Надвор, неколку десетици Украинци од дијаспората протестираа со транспаренти „Нема мир без Украина“. Полицијата ги држеше подалеку, ама нивните извици се пробиваа низ прозорците. За зачин, Путин донесе реплика на стар руски самовар, потсетувајќи на „руската“ историја на Аљаска. Трамп му врати со каубојски шешир, велејќи: „Ова е вистинска Америка, пријателе!“

Севкупно, средбата беше мешавина од дипломатски шах и реалити шоу. Трамп беше во својот елемент, фрлајќи бомбастични изјави, додека Путин играше на сигурно, со остри, но смирени коментари. Без Зеленски на маса, сепак, многумина се прашуваа дали овие разговори имаат тежина. Има трошка надеж за прекин на огнот, ама скептицизмот тежи – двете страни се тврдоглави ко планински кози.

Анкориџ, пак, беше подготвен за шоуто. Градот, фатен меѓу снежни врвови и море, дишеше свежина, иако августовските 18 степени беа малку чудни за локалците. Центарот беше преполн – ресторани како „Сајмон и Сифорт“ едвај собираа новинари и туристи. Локалните продавници за сувенири правеа бизнис со маици „Трамп-Путин: Мир во Аљаска“. Ама не беше сè розово – сообраќајот беше хаос, со полиција на секој агол и хеликоптери што зуеа над глава. Некои локалци се радуваа на вниманието, други мрчеа за гужвата.

Логистиката беше импресивна, иако не без мака. Американските служби го заклучија центарот, а руската делегација слета со директен лет од Москва преку Беринговиот теснец – потег што покажа колку брзо се организираа. Хотелот „Хилтон“ беше целосно под контрола на делегациите, а новинарите се сместуваа во конгресниот центар „Дена’ина“, кој стана импровизиран медиумски хаб. Локалните власти се пофалија дека Анкориџ може да се носи со вакви настани, потсетувајќи на самитот Бајден-Кина во 2021. Сè на сè, градот блесна, ама со пот под капа од напорот да се справи со глобалниот циркус.