Гал Саад за очајот кој ни следува од неговата книга ПАРАЗИТСКИ УМ и најава за новата САМОУБИСТВЕНА ЕМПАТИЈА

Го кажав ова и претходно, но вреди да се повтори: Светската историја е дефинирана со следново едноставно правило. Има две групи од двете страни на реката. Секој сака различни ресурси од другата група. Единственото нешто што го спречува вечниот конфликт меѓу двете групи е сфаќањето од секоја група дека другата ќе одговори во еднаква мерка (или полошо) доколку биде нападната. Сега замислете дека Западот одлучи да ја фрли оваа дефинирачка динамика што ја обликува оваа фундаментална историска реалност. Одбраната на она што е наше е вкоренето во нашите гени; тоа е централна карактеристика на нашата човечка природа. Но, Западот рече дека ние сме толку прогресивни, толку емпатични, толку образовани што не сме обврзани со педијастриската биологија.

Оттука, ние нема да ја браниме нашата култура; нема да го браниме нашето наследство; нема да ја браниме нашата религија; нема да ги браниме нашите жени; нема да ги браниме нашите деца; нема да ги браниме нашите вредности. Според нашите западни водачи, само варварите се грижат за таквите одбранбени грижи. Ние сме отворени, толерантни, љубезни, сочувствителни, добредојдени. Ниту еден доказ не може да не убеди дека другите групи би можеле да ни наштетат. И оттука, им го переме мозокот на нашите деца кои стануваат наши политичари; се радуваме на силувањето на нашите општества затоа што тоа докажува дека сме љубезни.

Тоа е мешавина од она што го дискутирав во „Паразитски ум“ и она што ќе му го претставам на светот во мојата следна книга „Самоубиствена емпатија“. Искрено ми снемува оптимизам; Јас сум без надеж. Се борам секој ден по голема лична и професионална цена. Но, како можете да промените нешто кога вашето општество е тешко да изврши оргијастичко самоубиство?