Дописникот на Тајмс го интервјуираше македонскиот борец за слобода Борис Сарафов во април 1901 година. Насловот на статијата е: „Македонската агитација“ , во воведот Сарафов е именуван како претседател на „Бугарскиот македонски комитет“ - припадност Борис не бил многу убеден со, како што ќе видите во интервјуто.

Разговорот е направен веднаш по апсењето на Сарафов. Откако во романскиот печат беше обелоденето дека „Бугарија активно го поддржува отпорот во Македонија“, двајцата публицисти на написот Штефан Михаилеану и Кирил Фитовски беа убиени во Букурешт на 22 јули 1900 година на поттик на Борис Сарафов.

Тоа доведе до криза во дипломатските односи меѓу Бугарија и Романија, што отиде дотаму што двете земји наредија делумна мобилизација на своите војски. По меѓународен поттик, Сарафов бил уапсен заедно со другите членови на Врховниот Македонски комитет ноќта меѓу 23 и 24 март 1901 година во Софија.

На Википедија за следново интервју читаме краток опис на зборовите што ги кажал Борис Сарафов: „За време на затворањето дал интервју за лондонски тајмс, во кое објаснува дека Македонците се посебна нација, за да се разликуваат од бугарскиот или српски“ .

Да видиме што разговарал Борис Сарафов со британскиот дописник на Тајмс. Еве ја статијата од 12 април 1901 година:

МАКЕДОНСКАТА АГИТАЦИЈА

(Од нашиот сопствен дописник.) Виена, 11 април.

Дописникот на информативниот лист Информации имаше интервју со М.Сарафов, претседателот на Бугарскиот македонски комитет, кој беше уапсен пред неколку дена во Софија. Поучна изјава даде М.Сарафов. Тој рече дека целото движење било погрешно разбрано. Мора да се подели на два периода. Во првиот период тој беше под раководство на луѓе кои беа во тесна врска со самиот бугарски двор и беа вработени во неколку последователни министерства. Последниве го користеа комитетот и влијанието што го имаше во земјата за да ја зацврстат својата позиција и да ги реализираат програмите на своите партии. М. Сарафов продолжи вака: –

„Во 1895 година ние младите бевме испратени во Македонија да подготвиме востание или, во секој случај, да се обидеме да започнеме некаков избувнување, само за да и покажеме на Европа дека принцот Фердинанд претставува моќен фактор на Балканскиот Полуостров и дека неговиот таложењето би било поголема опасност за мирот на континентот. Дури по овие немири, силите, една по друга, го признале кнезот Фердинанд за поглавар на новата бугарска династија. Оваа прва фаза на македонското движење, поради фактот што беше подредена на различни партиски интереси, не доби контрола врз најголемиот дел од населението во Македонија. Затоа, ние младите, веќе неколку години се трудевме да ја одвоиме македонската кауза од бугарската внатрешна политика. Ако владетелите на Кнежевството сега изјавуваат дека не можат да не толерираат како држава во државата, тоа покажува дека барем сме успеале да се ослободиме од погубното влијание на бугарската влада. Само затоа што веќе не сме наклонети да се жртвуваме за оваа или онаа партија, а ослободувањето на Македонија го сметаме за прашање на чест на целиот народ, бугарската влада не прогонува….

Ние Македонците се сметаме себеси за целосно засебен национален елемент и не сме ни најмалку расположени да дозволиме нашата земја да биде заземена од Бугарија, Србија или Грција.

„Голема грешка е да се претпостави дека сакаме да ја придобиеме Македонија во име на Бугарија. Ние Македонците се сметаме себеси за целосно засебен национален елемент и не сме ни најмалку расположени да дозволиме нашата земја да биде заземена од Бугарија, Србија или Грција. Ние, всушност, ќе се спротивставиме на секое такво инкорпорирање со сите сили. Македонија мора да им припаѓа на Македонците. Недоразбирањето настана преку нашето престојување во Бугарија. Околноста дека сме подготвиле македонско востание додека живеевме во оваа земја, доведе до заклучок дека целиме кон сојуз меѓу двете словенски покраини. Сепак, тоа е сосема апсурдно. Да нè протераат од Бугарија и да се сместиме во Швајцарија, никој не би помислил дека имаме намера да ја ослободиме Македонија во име на Швајцарија; ние само одиме таму каде што наоѓаме најповолни можности за нашата револуционерна работа. …

Но, каде и да сме, сакаме нашето движење да се разликува од националните аспирации на независните балкански држави. Енергично ќе се спротивставиме на секој обид на тие држави да си ја обезбедат Македонија. Добивме прекор дека сакаме да го нарушиме мирот во Европа. Тоа не остава рамнодушни. Што ние несреќните Словени се грижиме за мирот на Европа! Русија често ни ветуваше дека наскоро ќе ја преземе нашата кауза во рака. Само пред кратко време еден руски државник ми рече дека треба да бидеме трпеливи, бидејќи секогаш кога Русија повеќе не е окупирана во Источна Азија, таа ќе излезе во корист на автономија на Македонија. Меѓутоа, моето сопствено убедување е дека руската дипломатија прво ќе почне да мисли на нас кога ќе реши да го реализира сопствениот идеал за освојување на Константинопол. Нејзиниот објект нема да биде еманципација на Македонија, туку нејзино потчинување. Следствено, моите пријатели и јас сме решени целосно да го одделиме движењето што го поттикнуваме од балканската политика на Русија. Не сакајќи на кој било начин да ги идентификувам нашите напори со политиката на Виена, сепак верувам дека австроунгарските аспирации се бескрајно помалку опасни за автономијата на Македонија од оние на Русија. Освојувањето на Македонија од страна на Австро-Унгарија е невозможно, поради составот на таа монархија и поради отпорот што таквиот план би го нашол кај сите балкански народи... Не сакајќи на кој било начин да ги идентификувам нашите напори со политиката на Виена, сепак верувам дека австроунгарските аспирации се бескрајно помалку опасни за автономијата на Македонија од оние на Русија. Освојувањето на Македонија од страна на Австро-Унгарија е невозможно, поради составот на таа монархија и поради отпорот што таквиот план би го нашол кај сите балкански народи... Не сакајќи на кој било начин да ги идентификувам нашите напори со политиката на Виена, сепак верувам дека австроунгарските аспирации се бескрајно помалку опасни за автономијата на Македонија од оние на Русија. Освојувањето на Македонија од страна на Австро-Унгарија е невозможно, поради составот на таа монархија и поради отпорот што таквиот план би го нашол кај сите балкански народи...

Македонија повеќе не смее да биде извор на раздор меѓу балканските земји.

„Морам, во исто време, јасно да кажам дека ние ниту бараме, ниту би прифатиле каква било официјална поддршка на нашето движење од Австро-Унгарија. Нема да имаме врска ниту со официјална Бугарија, ниту со официјална Србија, ниту пак со официјална Австро-Унгарија. Ние сме револуционери и сметаме само на половина од народите во Европа. За да се стави крај на недоразбирањата меѓу словенските држави на Балканот во врска со движењето во кое сме ангажирани, двајца наши пријатели наскоро ќе одат во Сервија, а потоа ќе продолжат понатаму за да одржат предавања. Македонија повеќе не смее да биде извор на раздор меѓу балканските земји. Еманципацијата мора да ја формира основата врз која може да се основа федерацијата на тие земји“.